Literatura dotycząca Różokrzyżowców jest bogata, przy czym ma różnorodny charakter. Przeważają teksty popularyzatorskie, książki, artykuły poświęcone w całości Różokrzyżowi, lub też jedynie o nim wzmiankujące. Są to między innymi źródła odwołujące się do kontekstów politycznych, religijnych. Ich autorzy (najczęściej związani z określonym wyznaniem) często w sposób emocjonalny, jednoznacznie oceniają, traktują idee omawianego ruchu. Sporo jest tekstów wpisujących się w szeroko rozumiany nurt ezoteryczny, podkreślających tajność tego ruchu, przy czym pojawia się wątek „sensacyjności”. Pojawiają się artykuły w periodykach popularnych, próbuje się tam zachować pewną obiektywność. Inne teksty mają charakter poznawczo-komercyjny, są to między innymi różnego rodzaju „ciekawostki”. Szereg wzmianek o Różokrzyżowcach pojawia się w środowiskach związanych z funkcjonowaniem współczesnych lóż masońskich III Rzeczpospolitej.
W książce omówiony został niewielki ruch gnostyczny działający w III Rzeczpospolitej, który prowadzi aktywną działalność popularyzatorską. Warto przeanalizować działania Różokrzyżowców, ponieważ reprezentowane przez nich idee w kwestiach teologicznych i filozoficznych są bardzo interesujące. Faktem jest również, iż tematyka związana z Różokrzyżowcami budzi wśród pewnej części społeczeństwa wiele emocji, wynikających z obaw związanych z pojawieniem się nowych, nieznanych ogółowi idei. Zarzuca się również Różokrzyżowcom działalność o charakterze „tajnym”, mającym na celu wpływanie w sposób nieformalny, dyskretny na kształtowanie stosunków społecznych, politycznych czy religijnych. Istnieje jeszcze jeden, ważny dla Autora, powód podjęcia badań – biorąc pod uwagę ilość różnego rodzaju ruchów religijnych w III Rzeczpospolitej, uznał, że należy, w sposób kronikarski, „zachować pamięć” o działalności jednego z nich. Ma to wymiar związany nie tylko z aspektem religijnym, ale również najnowszą historią Polski.
Fragment wstępu